Tak jak u wszystkich gatunków zwierząt, psy są najbardziej podatne na choroby w pierwszych kilku miesiącach po urodzeniu. Na przestrzeni lat specjaliści opracowali kalendarz szczepień dla psów. Jest to umowny harmonogram, który pomaga zorientować się, w jakim wieku zaszczepić psa na konkretną chorobę. Dzięki temu można uchronić pupila przed najczęściej pojawiającymi się problemami zdrowotnymi.

Na co można zaszczepić psa?

Czym jest szczepienie? To podanie martwych lub osłabionych patogenów w celu mobilizacji organizmu do wytworzenia odporności. Dla psów dostępne są szczepienia zasadnicze przeciwko:

przeciwko wściekliźnie,
parwowirozie,
nosówce,
oraz chorobie Rubartha.

Obowiązkowe jest tylko szczepienie przeciwko wściekliźnie, ale pozostałe szczepionki również powinien otrzymać każdy pies. Zazwyczaj występują one w formie szczepionki poliwalentnej, czyli łączącej kilka patogenów. Psy można dodatkowo zaszczepić przeciwko:

boreliozie,
leptospirozie,
herpeswirozie
czy kaszlowi kenelowemu.

Te szczepienia wykonuje się u psów żyjących w środowisku, które sprzyja występowaniu danej jednostki chorobowej.

Kalendarz szczepień psów

Kalendarz szczepień dostępny jest w trzech wersjach:

wczesnej (szczepienia zaczynają się po 6. tygodniu życia),
standardowej (po 9. tygodniu)
i późnej (po 12. tygodniu).

Wybierając dodatkowe szczepienia dla swojego pupila, warto wiedzieć, jak przebiega dana choroba oraz jakie psy są na nią szczególnie narażone?

Wścieklizna – charakterystyka

Wścieklizna jest bardzo niebezpieczną chorobą, która może przenieść się także na ludzi. Warto uważać, bo na chorobę narażone są psy w każdym wieku. Z uwagi na charakter problemu i zagrożenia, szczepienia przeciwko wściekliźnie są obowiązkowe i powtarzane co roku. Choroba przebiega w kilku etapach. Objawia się między innymi ślinotokiem, agresją, światło- i wodowstrętem. Jest śmiertelna. Zwierzę umiera na skutek niewydolności oddechowej. Obecnie nie istnieje lek na wściekliznę, dlatego tak ważne są regularne szczepienia.

Parwowiroza u szczeniąt

Parwowiroza dotyczy głównie szczeniąt. Wywołuje ją wirus, który jest bardzo odporny na działanie środowiska. Trudno go zwalczyć, a bardzo łatwo przenieść np. na butach czy odzieży. Na parwowirozę mogą chorować również te psy, które nigdy nie były na dworze i nie miały kontaktu z innymi zwierzętami. Choroba przyjmuje dwie formy: jelitową oraz sercową.

Parwowiroza jelitowa – występuje częściej i objawia się między innymi apatią, wymiotami, brakiem apetytu oraz krwawą biegunką.
Parwowiroza w postaci sercowej – występuje u bardzo młodych szczeniąt, najczęściej na skutek zarażenia od matki, nierzadko powoduje gwałtowną śmierć bez wcześniejszych objawów.

Na parwowirozę najczęściej chorują szczenięta między drugim a szóstym miesiącem życia. Szczególnie niebezpieczne jest pojawienie się tej choroby w dużych skupiskach psów, np. w hodowli. Do miejsca, w którym przebywał pies chory na parwowirozę, nie powinno się wprowadzać nowego szczenięcia przez kolejne sześć miesięcy (tak długo patogen może utrzymywać się w środowisku).

Różne oblicza psiej nosówki

Nosówka może wystąpić u psa w każdym wieku, ale najczęściej chorują szczenięta między 2. a 5. miesiącem życia. Do zarażenia dochodzi poprzez kontakt z wydzielinami z nosa i spojówek, śliną lub moczem chorego osobnika. Pierwsze objawy obserwujemy po 3-7 dniach od zarażenia. Zaczynają się gorączką. Później choroba może mieć zróżnicowany przebieg i w zależności od objawów, przyjąć postać:

nieżytową (łagodne objawy, wypływ z nosa, biegunka),
płucną (ciężki przebieg, wypływ z nosa i zapalenie płuc),
oczną (zapalenie spojówek),
skórną,
żołądkowo-jelitową
lub nerwową.

Ta ostatnia jest szczególnie niebezpieczna. Jej powikłaniem jest często padaczka, a zmiany w układzie nerwowym są trwałe i niemożliwe do wyleczenia. Leczenie choroby polega głównie na zwalczaniu objawów. Szczepienie przeciwko nosówce wykonuje się między 6. a 8. tygodniem życia. Należy je regularnie powtarzać.

Choroby wątroby u psów

Choroba Rubartha, czyli zakaźnego zapalenia wątroby psów może przedostać się do organizmu pupila drogą kropelkową, pokarmową lub poprzez kontakt z chorym zwierzęciem. Jest szczególnie niebezpieczna dla psów do drugiego tygodnia życia. Objawia się biegunką i wysoką gorączką. W jej trakcie może także wystąpić zapalenie wątroby i żółtaczka. Nie istnieje lek przeciwko tej chorobie, a sam proces leczenia polega na łagodzeniu objawów. Brak specjalistycznej terapii może prowadzić do śmierci zwierzęcia.

Co oznacza kaszel u psa?

Kaszlem kenelowym zarazić się mogą psy w każdym wieku, jednak szczególnie narażone są osobniki przebywające w dużych grupach. Choroba często pojawia się w hodowlach, dlatego wyjątkowo narażone są szczenięta. Pierwszy objaw to osowiałość i brak apetytu, następnie pojawia się gorączka, wyciek z nosa, a także charakterystyczny kaszel, krztuszenie się, a nawet wymioty. Duszności nasilają się podczas wysiłku fizycznego. Wtedy wypływ z nosa przybiera na sile. Choroba ma wyjątkowo ciężki przebieg u szczeniąt. Leczenie może trwać nawet kilka miesięcy, dlatego warto zaszczepić psa przeciwko tej chorobie już w pierwszych tygodniach życia.

Leptospiroza – choroba psów myśliwskich

Na leptospirozę warto zaszczepić przede wszystkim psy myśliwskie, pasterskie, mające kontakt ze zwierzętami gospodarskimi oraz te, które lubią przebywać w wodzie, zwłaszcza w brudnych zbiornikach wodnych i kałużach. To właśnie tam najczęściej bytuje bakteria odpowiedzialna za tę chorobę. Leptospiroza występuje w trzech postaciach. Najczęstsze objawy to krwotoki, żółtaczka, silne wymioty i biegunka, sztywny chód, a w postaci posocznicowej – duszności, które mogą prowadzić nawet do śmierci. Leczenie polega na antybiotykoterapii. Jak zapobiegać? Najłatwiejszym sposobem są szczepienia. Jeśli nie rozważacie takiej możliwości, warto pilnować, by pies nie pił wody z kałuży i nie kąpał się w niesprawdzonych zbiornikach wodnych.

U weterynarza: kilka wskazówek

W tym tekście opisaliśmy tylko kilka najczęściej występujących chorób u psów. W kalendarzu szczepień znaleźć można jeszcze inne zagrożenia. O tym, które szczepienia warto włączyć do profilaktyki pupila, należy porozmawiać z lekarzem weterynarii. Specjalista nie tylko oceni ryzyko związane ze środowiskiem życia psa, ale także pomoże dobrać najpotrzebniejsze szczepienia.

Ważne jest, by w czasie szczepienia szczenię było zdrowe. Nie może być także zarobaczone. Doskonale zdajemy sobie sprawę, że inwazje pasożytów u młodych psów są częstym zjawiskiem, dlatego zwracamy uwagę na ten aspekt. Jeśli lekarz weterynarii przed szczepieniem nie upewni się, że pies jest zdrowy, koniecznie należy mu o tym przypomnieć. Trzeba także informować o wszystkich niepokojących objawach jeszcze przed podaniem szczepionki. To bardzo ważne, ponieważ osłabiony organizm może nie poradzić sobie z patogenem, który otrzyma w czasie szczepienia.

Pamiętajmy, że profilaktyka jest kluczowym elementem na drodze do zdrowego rozwoju każdego psa, dlatego nie można lekceważyć szczepień, które w wielu przypadkach mogą nawet uratować życie czworonoga.